چه کسی اینترنت را کنترل می کند؟

پاسخ رسمی به چنین سوالی "هیچکس" است. اما این پاسخ نیمی از حقیقتی است که مخفی باقی مانده است. اینترنت اصولا گروهی از موافقت نامه ها میان جوامع رایانه ای، سرورهای بی شمار و کابلها است که بیشتر آنها در خفا قرار دارند. اما از نظر برتری توانایی در کنترل شبکه می توان از شرکت اینترنتی ICANN در کالیفرنیا نام برد.

این شرکت سازمانی است که میزان آدرسهای آنلاین یا نامهای دامنه را به همراه پسوندهای آنان از قبیل com. متعادل می سازد. کشورهای روسیه، چین و اروپا به صورت مداوم به خاطر نفوذ بیش از حد آمریکا بر هماهنگی جهانی اینترنت ابراز نگرانی می کنند زیرا به گفته یکی از مدیران منطقه ای این شرکت آمریکا نقشی متفاوت از نقش دیگر کشورها در زمینه اینترنت دارد.

به بیانی دیگر در صورتی که هر کشوری قصد تغییر جنبه های مختلف دامنه خود را داشته باشد این تغییرات باید توسط وزارت بازرگانی آمریکا مورد کنترل و تایید قرار گیرد. عملیات اجرایی چنین تغییراتی نیز توسط شرکت آمریکایی Verisign صورت خواهد گرفت و به همین دلیل کشورهای بزرگ جهان به این امر که آمریکا عملا در حضور کشورهای مختلف در این شبکه نقش تعیین کننده ای دارد اعتراض دارند.

آیا این شبکه می تواند خودآگاه باشد؟

از نظر مهندسی دیدن شباهتهای کیفی میان مغز انسان و شبکه پیچیده اینترنت از قبیل حفظ، پردازش، فراخوان و انتقال داده ها، امری آسان به شمار می رود. اما این شبکه از هوشیاری های مشابه انسان از جمله توانایی شناسایی خود برخوردار نیست. با این حال با افزودن آگاهی به اینترنت می توان آن را به شبکه ای خود آگاه که در راه بهبود توانایی های خود تلاش می کند تبدیل کرد.

این شبکه در حال حاضر حتی در موقعیت نیمه هوشیار نیز قرار ندارد اما با ایجاد موقعیتهای مختلف از جمله فراهم آوردن شرایطی برای کنترل کمبودهای دانش و چاره جویی برای این کمبودها به واسطه خود شبکه می توان اینترنت را از موقعیت فعلی خود خارج کرده و آن را به سطح هوشیاری نزدیک کرد. دانشمندان بر این باورند که با گسترش سایتهای گروهی،  اینترنت رو به سوی هوشیاری گذاشته است و می تواند طی دهه آتی به سطح هوشیاری کامل برسد.

وسعت اینترنت چه اندازه است؟

در اینکه اینترنت بسیار عظیم است شکی نیست. در سال 2005 گوگل طی محاسبه ای اعلام کرد، اینترنت بالغ بر 5 میلیون ترابایت را در خود جا داده است. آمارهای جدید نشان می دهد که در حال حاضر بیش از یک میلیارد انسان در حال استفاده از اینترنت هستند و در عین حال بیش از یک میلیارد انسان تنها از طریق تلفنهای همراه خود به این شبکه عظیم اتصال دارند.

در سال 2008 موتور جستجویی به نام کوئل با عنوان بزرگترین موتور جستجوی جهان به وبگردها معرفی شد که این موتور جستجو به بیش از 120 بیلیون صفحه دسترسی داشت اما مدتی کوتاه پس از آن گوگل از امکان دسترسی به بیش از یک تریلیون صفحه اطلاعاتی خبر داد. این در حالی است که برخی از آمارها از امکان صد برابر بودن اطلاعات موجود در این شبکه نسبت به گوگل یا کوئل خبر می دهند. امری که قطعی است سرعت بالای رشد اینترنت و اطلاعات موجود در آن است. بر اساس گزارش گوگل روزانه چندین بیلیون صفحه به اینترنت افزوده می شود.

آیا تنها یک اینترنت وجود دارد؟

در حال حاضر و به احتمال زیاد تنها یک اینترنت در جهان وجود دارد. اینترنت ترکیبی ناهماهنگ از رایانه ها است که توسط واحدهای مجزایی مانند انواع شرکتها و دانشگاهها و دیگر مراکز به وجود می آیند. امری که این شبکه های ناهماهنگ را به صورت واحد درخواهد آورد زبانی بین المللی به نام معاهده کنترل ارسال و معاهده اینترنت است که با نام TCP/IP نیز شناسایی می شود.

البته شبکه های عظیم متعددی نیز وجود دارند که از IP های متفاوتی به منظور جدا ماندن از اینترنت استفاده می کنند که از آن جمله می توان به FidoNet اشاره کرد.

در حالیکه یک زبان رایج رایانه ای (TCP/IP) عامل موفقیت این شبکه عظیم شد، نوعی دیگر از زبان، زبان انسانی به تدریج باعث جداسازی این شبکه شده و آن را به چندین شبکه جداگانه منطقه ای تبدیل کرد. در سال 2007 سازمان ICANN تحت فشار روسیه و چین اجازه استفاده از حروف غیر لاتین را در آدرسهای آنلاین صادر کرد.

این حرکت علاوه بر ایجاد امکان دسترسی میلیاردها چینی و روسی به اینترنت و بهبود در ارتباطات و تجارت آنلاین در میان کشورها، باعث ایجاد تغییر در چهره پیشین اینترنت شد. یکی از این تغییرات از بین رفتن امکان دسترسی به تمامی دامنه های جهان به دلیل تفاوتهای نامهای دامنه ها است.

به گفته محقق دانشگاه کلمبیا در صورتی که چین هدایت نامهای دامنه های کشور خود را به عهده گیرد می تواند از سیستمهای آمریکایی استقلال یافته و شهروندان خود را از قسمت بزرگی از اینترنت جدا سازد. در این صورت این تغییر زبان می تواند جداسازی ملی اینترنت را تسریع ببخشد و در نهایت کنترل قسمتی از این شبکه به دست آمریکا، قسمتی به دست چین و قسمتی دیگر از آن به دست روسیه خواهد افتاد